Το ταξίδι αυτογνωσίας συνεχίζεται...

Καλησπέρα σε όλους σας! Συνειδητοποιώ ότι έχουν περάσει δύο ολόκληρα χρόνια από την τελευταία φορά που έγραψα εδώ. Παράλληλα, συνειδητοποιώ πόσα πράγματα έχουν αλλάξει από τότε στη ζωή μου. Και είμαι τώρα εδώ, έτοιμη να κάνω την απολογία μου. 

Μετά από τόσο καιρό, αισθάνομαι πως γνωρίζω τον εαυτό μου. Τα συμπεράσματά μου είναι αρκετά. Καταρχήν, ένα άτομο που ανέκαθεν είχε ανασφάλειες με το σώμα του, θα έχει πάντα. Η μόνη διαφορά είναι ότι από κάποια στιγμή και μετά μπορεί να το αναγνωρίσει και βρίσκει τρόπους να διαψεύσει τις αρνητικές πεποιθήσεις του. Όταν η καθημερινότητά σου περιλαμβάνει άτομα που σχολιάζουν συνέχεια την κυτταρίτιδα της άλλης, το πάχος του άλλου, άρθρα με συμβουλές ομορφιάς και αντιφατικά μηνύματα τύπου "Αγάπα τον εαυτό σου, όπως είναι" - "10 συμβουλές για να αποκτήσετε το τέλειο σώμα", συζητήσεις περί αυστηρής δίαιτας, αποφυγής κατανάλωσης τροφών κ.λπ, είναι πολύ δύσκολο να σταματήσω το κυνηγητό της τελειότητας. Πάντα -κακώς- ήθελα να είμαι τέλεια και δε μου έδινα περιθώρια λάθους και ατέλειας. Με τον καιρό, προσπαθώ να προσαρμοστώ με την ιδέα πως κανείς δεν είναι τέλειος και η τελειότητα είναι ένα άπιαστο ιδανικό, που στην τελική δε μας κάνει καλό. Δε σας κρύβω πως ακόμα υπάρχουν στιγμές που τρελαίνομαι με κάποια περιστασιακή "ατέλεια" που βλέπω στον καθρέπτη. Κυρίως το τελευταίο διάστημα, μου φαίνεται αδύνατο να μην ασχολούμαι με τα πόδια μου. Κάποιες ανόητες σκέψεις και διακυμάνσεις στην ψυχολογία μου προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από την εικόνα μιας υποτιθέμενης κυτταρίτιδας στο μπούτι μου, ενός σημαδιού στη γάμπα μου... Είναι απίστευτο πόσο παρανοϊκός μπορεί να γίνει κάποιος στην προσπάθεια απωθημένων σκέψεων ή ενοχλητικών καταστάσεων να βγουν στη συνειδητή σκέψη. Η ενασχόληση με το "τέλειο" (ή ατελές τελικά) σώμα είναι ο τρόπος διαφυγής από την -αληθινή- πραγματικότητα. Τα ίδια μου συνέβαιναν και πριν χρόνια. Το σημαντικό είναι ότι πλέον δε γίνεται με τον ίδιο, έντονο τρόπο. Ακόμα σημαντικότερο είναι ότι μπορώ πλέον να μιλήσω για όλα αυτά και να καταλάβω γιατί μου συμβαίνουν. 

Πιστεύω ότι μου έχει μείνει κουσούρι, για να το πω και χαριτολογώντας. Ακόμα υπάρχουν φορές που λέω πως δε θα φάω κάτι, γιατί πριν έφαγα κάτι άλλο, πως πρέπει να προπονηθώ λίγο παραπάνω για να κάψω κάτι "παχυντικό"... Πείθω τον εαυτό μου πως όλα αυτά είναι στο μυαλό μου, πως δεν είναι οι δικές μου σκέψεις αλλάς μιας ανασφάλειάς μου. Απαιτείται όμως πολύς χρόνος μέχρι να το σταματήσω και να μη με απασχολεί καθόλου. Τότε είναι που πιστεύω  πως βασανίζω τους δικούς μου ανθρώπους. Όταν με βλέπουν  να ασχολούμαι με ανοησίες, με πράγματα που δεν έχουν κανένα νόημα στη ζωή, στενοχωριούνται πιστεύοντας πως φταίνε οι ίδιοι και δεν μπορούν να μου δείξουν το πραγματικό νόημα της ζωής. Επειδή ξέρω πως θα το διαβάσουν το κείμενό μου, θέλω να τους πω πως δεν έχει καμία σχέσει με εκείνους και πως παράλληλα τους ευχαριστώ που με νοιάζονται και με στηρίζουν σε κάθε δύσκολη στιγμή μου.

Το πιο ωραίο πράγμα στη ζωή είναι να περιβάλλεσαι από άτομα που αγαπάς και σε αγαπούν. Αν ήμασταν μόνοι μας, θα ήταν ακόμα πιο δύσκολο να υπερβούμε τα εμπόδια του μυαλού μας. Χάρη σε αυτά, μπορούμε να τα μετριάσουμε και να υπερβούμε τελικά τον ίδιο μας τον εαυτό. Θα υπάρχουν πάντα στιγμές αδυναμίας. Άνθρωποι είμαστε!!! Είναι υπέροχο όμως, όταν έχεις ένα χέρι να σε τραβήξει και να σου δείξει το δρόμο της ευτυχίας! Και αν ξεχνάμε τι είναι ευτυχία και προσπαθούμε να τη βρούμε μέσα από ένα καλοσχηματισμένο σώμα, ας μην ανησυχούμε. Λίγος διάλογος με τον εαυτό μας, με τους ανθρώπους μας είναι αρκετός για να αρχίσουμε να την αναζητούμε ξανά εκεί που πρέπει.

"Αγάπα τον εαυτό σου έτσι όπως ακριβώς είναι"! Έτσι είναι. Και είναι πολύ δύσκολο. Αλλά πρέπει να θυμόμαστε (κυρίως εγώ) πως δεν είμαστε μόνο η εικόνα μας. Είμαστε και η ψυχή μας. Και αυτό είναι που κρατάει τους άλλους δίπλα μας!

Δέσποινα-Ανορεξία σημειώσατε 1-0

Καλησπέρα σε όλους!!! Έχει περάσει αρκετός καιρός από την τελευταία φορά που δημοσίευσα ανάρτησή μου, αλλά επέστρεψα πολύ πιο δυνατή και αισιόδοξη από τότε. Με αφορμή κάποιες σκέψεις που "βασανίζουν" το μυαλό μου τις τελευταίες μέρες, θέλω ν' αναφερθώ σε δύο πολύ σημαντικά -κατά τη γνώμη μου- θέματα...

 

Καταρχήν, μου είναι πολύ δύσκολο να κρύψω τη χαρά μου για την πρόοδο που έχω σημειώσει τους τελευταίους 3 μήνες. Είναι πολύ σημαντικό να το αναφέρω, γιατί θέλω να δώσω δύναμη και κίνητρο σε όσους/-ες αντιμετωπίζετε το ίδιο "πρόβλημα". Οι διατροφικές μου συνήθειες θυμίζουν πλέον την παλιά "Δέσποινα"... το βούτυρο δεν αποτελεί πια "απειλή", η ζάχαρη έχει γίνει αναγκαία φίλη (με όρια πάντα), το στομάχι μου δε φωνάζει πια ότι είναι νηστικό και το φαγητό απ' έξω είναι μια ακόμη εναλλακτική για μένα. Υπάρχουν, βέβαια, φορές που το παρακάνω τρώγοντας πολλά και διαφορετικά πράγματα μαζί, σε μια ασυνείδητη προσπάθειά μου να καλύψω τα κενά με τα οποία "τιμωρούσα" κάποτε τον εαυτό μου. Αυτές οι περιπτώσεις είναι μετρημένες στα δάχτυλα και είναι απόλυτα δικαιολογημένες, σύμφωνα με την ψυχολόγο μου. Το βάρος μου παραμένει σταθερό στα 53 κιλά, έχοντας πλέον συνειδητοποίησει πως έχω πολύ καλό μεταβολισμό και δεν υπάρχει λόγος άγχους και φόβου ότι "θα παχύνω και θα είμαι άσχημη". Επίσης, η γυμναστική έχει συνδεθεί με τη σωματική και ψυχική μου υγεία και σπάνια την αντιμετωπίζω ως τρόπο καύσης θερμίδων (και γράφω σπάνια, γιατί πρέπει να συμβιβαστούμε με την ιδέα ότι υπάρχουν ελάχιστες εξαιρέσεις, κάποιες στιγμές αδυναμίας, που πιστεύω πως με τον καιρό θα εξαφανιστούν κι αυτές).

 

Σε αυτό το σημείο θέλω να σας τονίσω το εξής, κάτι που έχω ξανακάνει στο παρελθόν. Συναντώ καθημερινά πολλά άτομα που ασχολούνται υπερβολικά με το σώμα τους, τη διατροφή τους, την ΕΙΚΟΝΑ τους. Άτομα που ισχυρίζονται ότι κάνουν μια πολύ καλή δίαιτα που ανακάλυψαν στο διαδίκτυο (να μην τρώνε τίποτα παρά μόνο σαλάτες και φρούτα, γιατί όλα τ' άλλα παχαίνουν), άτομα που χάνουν όλη τους την ώρα στο γυμναστήριο, άτομα που κοροϊδεύουν εκείνον που έχει παραπάνω κιλά αλλά κι εκείνον που έχει πολύ λιγότερα, άτομα που μόνη σημασία για εκείνα έχει η εικόνα τους. Φυσικά, το να τρώμε υγιεινά και ισορροπημένα και να εξασκούμαστε κάποιες μέρες την εβδομάδα είναι το καλύτερο που μπορούμε να προσφέρουμε στον εαυτό μας. Αλλά "μέτρον άριστον" έλεγαν οι αρχαίοι και είχαν απόλυτο δίκιο. Θα φας και το γλυκό σου και το λίπος σου και το σουβλάκι σου... γιατί όλα αυτά τα χρειάζεται ο οργανισμός (αλλιώς δε θα τα ζητούσε). Οφείλουμε να προσφέρουμε στον οργανισμό μας αυτό που μας ζητάει, γιατί του λείπουν!!! Ο ψυχαναγκασμός με το φαγητό είναι η πιο βασανιστική και καταπιεστική εμπειρία που είχα ποτέ μου, μιας και το φαγητό είναι η βάση της κινητοποίησης του οργανισμού. Γι' αυτό μην εξαντλείτε το σώμα σας με ανώνυμες δίαιτες, φάρμακα και δεν ξέρω και γω τι άλλο έχει σκεφτεί ο ανθρώπινος νους. Είναι τρομακτικό να σκέφτομαι (κυνικά) "Πέρασα μια φάση ανορεξίας" την ίδια ώρα που "φυσιολογικά" άτομα εκφράζουν την καταπίεσή τους με το φαγητό!!!

 

Ένας άλλος προβληματισμός μου και το δεύτερο θέμα της ανάρτησής μου είναι το γεγονός ότι στο μυαλό αρκετών (όχι πολλών) ανθρώπων η ανορεξία αποτελεί ένα "κόλλημα" με το σώμα, γιατί μας νοιάζει η άποψη των άλλων. Είναι μια σκέψη που θέλω να καταρρίψω εδώ και καιρό και θα προσπαθήσω να το κάνω μέσα από τη δική μου εμπειρία και τις γνώσεις μου για τις διατροφικές διαταραχές.

 

Η ανορεξία φαίνεται σαν μια εμμονή με το σώμα, σαν μια επιτακτική ανάγκη για το άτομο να έχει το ιδανικό, το τέλειο σώμα (το ιδανικό μέσα στο υποκειμενικό πλαίσιο, γιατί εγώ π.χ θεωρούσα τέλειο το σώμα μου, εφόσον ήταν λεπτό και πολύ γυμνασμένο). Βέβαια, ως "ανορεξική" (αν και δε μου αρέσει να βάζω ταμπέλες) ποτέ δεν έβλεπα λεπτό το σώμα μου. Ο καθρέπτης έδειχνε μία κανονικού βάρους κοπέλα, αλλά με πολύ χοντρά πόδια (ενώ στην πραγματικότητα δε μου έκανε το μικρότερο νούμερο στο παντελόνι). Άρα, φαινομενικά η ανορεξία είναι μια διαστρεβλωμένη αντίληψη για την εικόνα του σώματος, ένα ανούσιο κόμπλεξ.

 

Πίσω όμως από αυτή την "τύφλωση", κρύβονται διαφορετικής φύσης για το κάθε άτομο συναισθηματικοί λόγοι. Περιβαλλοντικά ερεθίσματα ,που προκαλούν άγχος, θυμό, θλίψη, ταπείνωση, αίσθηση αδυναμίας και το άτομο δε διαθέτει τις απαραίτητες δεξιότητες για το χειρισμό τους, απωθούνται από τη συνείδησή του και εκφράζονται μέσω του συμπτώματος της ανορεξίας (για να μιλήσουμε και με ψυχαναλυτικούς-ψυχολογικούς όρους). Οτιδήποτε πνίγει μέσα του, ξεσπάει στο φαγητό.

 

Στο Δημοτικό δεχόμουν αρνητικά σχόλια για το πρόσωπό μου, καθώς είχα κενό ανάμεσα στα δόντια, μεγάλα φρύδια, έντονο μουστάκι και φουντωτά μαλλιά. Όταν αποφάσισα να βάλω σιδεράκια, τα παιδιά με κορόιδευαν για τα σιδεράκια (τελικά με προτιμούσαν με κενό στα δόντια ή με σιδεράκια;). Όταν αναγκάστηκα να βάλω και γυαλιά μυωπίας, μετονομάστηκα σε "Μαρία η άσχημη". Στο Γυμνάσιο μια κοπέλα μαζί με την παρέα της θέλησαν να σχολίασουν αρνητικά το λαιμό μου, επειδή είναι πολύ μακρύς και "μοιάζω με καμηλοπάρδαλη" και τον τρόπο ντυσίματός μου. Το τελικό "χτύπημα" ήταν στο Λύκειο, όταν πολλά αγόρια διέδιδαν "πόσο χάλια και αγύμναστο κ*λο έχω!!!" (συγνώμη για την απρέπεια). Τα συγκεκριμένα παραδείγματα σε συνδυασμό με την ελλιπή αυτοπεποίθησή μου με οδήγησαν στο να τα πιστέψω και να τα εσωτερικεύσω ως βασικά σχήματα για το σώμα μου. Έχοντας διαμορφώσει  μια συγκεκριμένη εικόνα για το δικό μου φαίνεσθαι, έπρεπε ταυτόχρονα να βρω δικούς μου τρόπους να αντιμετωπίσω μερικά οικογενειακά προβλήματα, που χτυπούσαν την ευαισθησία μου, τη χαμηλή ανοχή μου στη ματαίωση, την καταστροφική μετριοφροσύνη μου και την τελειοθηρία μου.

 

Δε θέλω να προχωρήσω σε συγκεκριμένα παραδείγματα, αλλά προσπαθώ να εξηγήσω πως η ανορεξία είναι ο τρόπος επίλυσης μια δυσκολίας. Αν είχα τη δύναμη και το θάρρος να εκφράσω τα συναισθήματά μου και να αντιμετωπίσω αυτό που με ενοχλούσε, αν είχα αυτοπεποίθηση και πίστευα στον εαυτό μου, ίσως να μην είχα έρθει αντιμέτωπη με αυτό το σύμπτωμα. Παρόλ' αυτά, μέσα από αυτήν την περιπέτεια απέκτησα πολύ σημαντικές δεξιότητες και στρατηγικές επίλυσης των δύσκολων καταστάσεων και συνειδητοποίησα ότι έχω και εγώ κάποια προτερήματα, όπως όλοι μας, και πως ο εαυτός μου είναι φίλος μου και όχι εχθρός μου. Γι' αυτό δεν πρέπει να τον πολεμάω, αλλά να πιστεύω σε αυτόν και να του δίνω ευκαιρίες να εξελίσσεται αλλά και να ικανοποιείται με αυτό που είναι.

 

Θα κλείσω με μία φράση που έχει χαραχτεί στην καρδιά μου και ειπώθηκε από μια καθηγήτριά μου την ώρα της διάλεξης: "Στον καθρέπτη δε βλέπουμε τον πραγματικό εαυτό μας, παρά μόνο το ίνδαλμά μας. Μόνο οι άλλοι μπορούν να δουν αυτό που είμαστε πραγματικά και εμείς να δούμε αυτό που είναι οι άλλοι. Γι'  αυτό μην κάθεστε να λέτε πόσο άσχημες είστε." Νομίζω πως είναι μια φράση που όλοι πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας και κυρίως άτομα που αδυνατούν να αγαπήσουν το σώμα και τον εαυτό τους.

 

Καλό σας  βράδυ! :)

 

Μία στιγμή χαράς...

Καλησπέρα σε όλους σας! Το δεντράκι που βλέπετε στη φωτογραφία ονομάζεται "προύνος" και πρόκειται για μια καλλωπιστική δαμασκηνιά. Ο προύνος σε συσχέτιση με το γυμναστήριο αποτελεί το θέμα της σημερινής μου ανάρτησης για έναν πολύ σημαντικό, προσωπικό λόγο.

 

Όπως έχω αναφέρει σε προηγούμενες δημοσιεύσεις μου, το Νοέμβριο '13 ξεκίνησα γυμναστήριο. Πήγαινα πάντα με τα πόδια για να εξασφαλίσω "έξτρα" γυμναστική. Μία κατηφόρα που οδηγεί στον κεντρικό δρόμο, όπου βίσκεται το γυμναστήριο, είναι γεμάτη από τέτοια δέντρα. Το ύψος μου ίσα που μου επιτρέπει να σταθώ από κάτω τους. Πριν βρεθώ αντιμέτωπη με την ανορεξία, δεν τα είχα παρατηρήσει ΠΟΤΕ μου.

 

Το γυμναστήριο άρχισε πολύ γρήγορα να γίνεται ανυπόφορο για μένα, ένα είδος ψυχαναγκασμού. Μόλις έμπαινα μέσα και ανέβαινα στο διάδρομο ένιωθα αυτή την ασφάλεια, την ανακούφιση ότι θα κάψω κάθε θερμίδα που κατανάλωσα εκείνη τη μέρα, παρόλο που δεν ξεπερνούσαν σε αριθμό τις 500. Στην πραγματικότητα όμως καιγόμουν μέσα μου. Το κεφάλι  μου με πονούσε, πολλές φορές μαύριζε ο κόσμος γύρω μου, μου κοβόταν η ανάσα και έτρεμαν τα πόδια μου, καθώς δεν άντεχα άλλο να σηκώνω 8 κιλά με τα κοκκαλιάρικα χέρια μου ούτε 50 κιλά με τα ταλαιπωρημένα πόδια μου. Όσο περνούσε ο καιρός, αδυνατούσα να κάνω 40 επαναλήψεις με 20 κιλά για τους κοιλιακούς μου και πάλευα  να κάνω 20 επαναλήψεις με 20 κιλά για τους ραχιαίους μου. Δεν ξέρω αν μπορείτε να το καταλάβετε από μόνοι σας, αλλά πρόκειται για μία υπερβολή, για μία καταπίεση του οργανισμού μου  να ανεβάζει τον αριθμό των κιλών και των επαναλήψεων για να φτάσει τους μαντράχαλους του γυμναστηρίου, που κοπανιούνται στα όργανα για να πιάσουν τόπο τα αναβολικά! Όχι! Δεν ήθελα να είμαι απλώς σε φόρμα... ήθελα να κάψω κάθε θερμίδα και ταυτόχρονα να γίνω τόσο μυώδης όσο οι  κοπέλες που ασχολούνταν επαγγελματικά με το bodybuilding.

 

Όλα αυτά ήταν για μένα ένα δυσβάσταχτο φορτίο στην πλάτη, ένας βασικός λόγος που ΔΕΝ ήθελα να συνεχίσω το γυμναστήριο, μία νίξη ότι δε συμπεριφερόμουν φυσιολογικά και μόνο κακό έκανα στον οργανισμό μου. Αλλά δε σταματούσα, το πείσμα μου δε με άφηνε (δυστυχώς!, στην προκειμένη περίπτωση).

 

Με αυτές τις αρνητικές και ανυπόφορες σκέψεις στο μυαλό πήγαινα κάθε φορά στο γυμναστήριο. Μία μέρα πάνω στην ταλαιπωρία μου αποφάσισα να περπατήσω με το κεφάλι ψηλά, χωρίς  να κοιτάζω το πεζοδρόμιο και να σκέφτομαι τη "μίζερη" ζωή μου. Τότε αντιλήφθηκα πως σε εκείνο το δρόμο υπήρχε μία σειρά από προύνους. Μόλις είχαν αρχίσει να ανθίζουν. Τα φύλλα τους ήταν κατακόκκινα και οι ακτίνες του ηλίου έδιναν ένα χρυσαφί τόνο στις άκρες τους. Ήταν ό,τι πιο όμορφο είχα δει τον τελευταίο καιρό. Τόλμησα να περάσω από κάτω από το πρώτο δέντρο. Η κάτοψη των φύλλων ήταν πιο σκούρη και όσο συνέχιζα το περπάτημα, έπαιζα με αυτή τη διπλή απόχρωση του κόκκινου. Πήρα μια βαθιά ανάσα και  κράτησα τα δάκρυα, πριν προλάβουν να κυλήσουν στο μάγουλό μου.

 

Αυτό το υπέροχο συναίσθημα κράτησε για ελάχιστα δευτερόλεπτα, μέχρι να φτάσω στο τέλος το δρόμου. Είχα μείνει όμως με μια πολύ γλυκιά ανάμνηση, με μία προσφορά δύναμης από την ίδια τη φύση. Από εκείνη τη μέρα και έπειτα πηγαίνοντας στο γυμναστήριο δεν παρέλειπα να περάσω κάτω από τους προύνους για να αποδράσω για αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα από την αποπνικτική ρουτίνα μου.

 

Πλέον δεν πηγαίνω γυμναστήριο και σπάνια συναντάω τέτοια δέντρα στο δρόμο. Όταν τυχαίνει να περνάω από τη συγκεκριμένη κατηφόρα, κάθομαι και απολαμβάνω αυτήν την ομορφιά ξέροντας πως δε χρειάζεται πια να ανησυχώ για μένα... Χαίρομαι που πλησιάζει η άνοιξη, γιατί θα αρχίσουν πάλι να ανθίζουν! Στενοχωριέμαι, που το χειμώνα μένουν άδεια τα κλαδιά, αλλά πάντα προσμένω να ντυθούν ξανά  με εκείνο το χρυσοκόκκινο πέπλο, που με γεμίζει δύναμη και αποφασιστικότητα για το καλό  μου.

 

Τα απλά πράγματα είναι και τα πιο όμορφα... Τα απλά πράγματα είναι αυτά που έχουν και τη μεγαλύτερη αξία! Κάτι που για μένα ήταν αδιάφορο πριν 2 χρόνια, σήμερα αποτελεί πηγή έμπνευσης και αιτία ανακούφισης από μία δυσκολία, με την οποία παλεύω 1 χρόνο τώρα.

 

Να περνάτε πάντα καλά και βρείτε το δικό σας τρόπο να ξεπερνάτε τα εμπόδια της ζωής! Όλα για κάποιο λόγο γίνονται...απλώς προσπαθείστε να βρείτε αυτόν το λόγο!

 

Καλό σας απόγευμα :)

 

 

Υ.Γ: Αυτή την ανάρτηση θέλω να την αφιερώσω στο αγόρι μου, που τόσο καιρό στέκεται δίπλα μου και με στηρίζει με τον καλύτερο τρόπο. Τον ευχαριστώ μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου για όλα όσα κάνει για μένα και κυρίως που παίζει άψογα το ρόλο του προύνου στη ζωή μου :')

"The Giver"... ταινία-οδηγός για τη ζωή μου

Καλησπέρα σε όλους!!! Σήμερα θέλω να σας προτρέψω να δείτε μια ταινία, η οποία -σύμφωνα με το δικό μου γούστο και τα δικά μου κριτήρια- είναι καταπληκτική. Εν όψει εξεταστικής και απεριόριστης βαρεμάρας, αποφάσισα να δω την ταινία "The Giver", καθώς η πλοκή της μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Όχι, δεν πρόκειται να σας αναλύσω το περιεχόμενο!!! Το μόνο που θέλω να μοιραστώ μαζί σας είναι το πόσο μου "μίλησε" αυτή η ταινία.

 

Ξεκινώντας, θα ήθελα να σας εκμυστηρευτώ πως εγώ και η ανορεξία αρχίζουμε σταδιακά να χωριζόμαστε. Βέβαια, υπάρχουν ακόμα στιγμές έντονης ανασφάλειας, στιγμές που τρέμω στη σκέψη κατανάλωσης συγκεκριμένων τροφίμων. Τρεις μέρες τώρα τρώω παραπάνω από όσο αντέχω (όταν διαβάζω ΠΡΕΠΕΙ να τρώω, αλλιώς δεν μπορώ να λειτουργήσω!), με αποτέλεσμα να πονάει το στομάχι μου τόσο πολύ, που μετανιώνω για όσα έχω φάει προηγουμένως. Εμένα αυτός ο έντονος κορεσμός και η δυσφορία κατοικούν στο μυαλό μου ως "απειλή πάχους". Δεν έχω καταφέρει ακόμα να αντιμετωπίσω πιο λογικά αυτό το -γνωστό σε όλους μας- "φούσκωμα". Παρόλ' αυτά, τρώω όσο θέλω, ακόμα και "ανθυγιεινές" τροφές, εφόσον το ζητάει ο οργανισμός μου. Κάτι επίσης πολύ σημαντικό για την πρόοδό μου είναι ότι η γυμναστική έχει γίνει πάλι πηγή ευχαρίστησης και ανακούφισης. Δεν τη σκέφτομαι σαν μια υποχρέωση, σαν έναν "νόμο" για να σωθώ από τα περιττά κιλά!

 

Και σε αυτό το σημείο έρχεται η σημασία, που απέκτησε για εμένα αυτή η ταινία. Η ανορεξία με έκανε να ξεχάσω το νόημα της ζωής. Με έκλεισε μέσα σε τέσσερις τοίχους, με απομόνωσε από τα αγαπημένα μου πρόσωπα, μου πήρε κάθε ενδιαφέρον, με γέμισε ανασφάλειες και παραλογισμούς, με υποσίτισε, δε με άφηνε να βγω έξω, να διασκεδάσω. Ήμουν εξαρτημένη από μια αρρώστια...από μία τρέλα που με γέμιζε αρνητικά συναισθήματα, αλλά δενόμουν όλο και περισσότερο μαζί της. Είχα ξεχάσει πώς είναι να γελάς από την καρδιά σου, να δίνεσαι σε αυτόν που αγαπάς, να μοιράζεσαι στιγμές με άλλους, να απολαμβάνεις το ίδιο σου το φαγητό... Όλα αυτά ήταν αναμνήσεις που ήθελα να ξαναζήσω, αλλά παρόλ' αυτά δεν το επέτρεπα στον εαυτό μου.

 

Η ταινία ήρθε να με επιβεβαιώσει. Η ζωή είναι πολύ μικρή, για να την περιορίζουμε... Μικρά, απλά, καθημερινά πράγματα μπορούν να ομορφύνουν την ψυχή μας. Πράγματα που θεωρούμε δεδομένα, αν τα στερηθούμε, θα αλλάξουν τον κόσμο μας. Ένα έντονο και όμορφο συναίσθημα, ένα χαμόγελο, μία συναναστροφή αρκούν για να φτιάξουν τη  μέρα μας. Από την άλλη, υπάρχουν και τα αρνητικά συναισθήματα, οι άσχημες ροπές στη ζωή. Εκεί οφείλουμε να είμαστε ανοιχτόμυαλοι, αισιόδοξοι και πολύ δυνατοί, για να πείσουμε τον εαυτό μας πως "θα έρθουν καλύτερα" και να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες σαν ένα απλό εμπόδιο, σαν ένα μικρό μάθημα ζωής, που θα ενισχύσει το είναι μας.

 

Η άρνηση των πραγμάτων δε μας ωφελεί... εκεί εστιάζει κυρίως η ταινία. Η ζωή έχει τα καλά της, έχει όμως και τα κακά της. Όταν βιώνουμε κάτι οδυνηρό, ευχόμαστε να μην είχε συμβεί σε εμάς, θα θέλαμε να ήταν όλα "τέλεια", "όπως πριν". Ωστόσο, αν δεν υπήρχαν και αυτές οι αρνητικές εμπειρίες, δε θα ήμουν η Δέσποινα που είμαι τώρα. Θα ήμουν μια άλλη, ίσως λιγότερο ευσυνείδητη και πιο αδύναμη...

 

Η ταινία έχει και άλλα μηνύματα να δώσει, αλλά εγώ επικεντρώθηκα σε αυτό γιατί αυτό είναι που μου ταιριάζει. Ο καθένας μπορεί να προσεγγίσει διαφορετικά το περιεχόμενό της. Εγώ πάντως ταυτίστηκα αρκετά και η αλήθεια είναι πως πήρα λίγο κουράγιο ακόμα να συνεχίσω την προσπάθειά μου. Όπως ανέφερα και πριν και όπως λέω πάντα, η ζωή είναι πράγματι πολύ μικρή. Η κάθε στιγμή έχει κάτι σημαντικό να σου προσφέρει. Ακόμα και οι άσχημες και ανεπιθύμητες σου φυλάνε κάτι καλό για το μέλλον. Και το πιο σημαντικό είναι να μη φοβόμαστε να παραδεχόμαστε τα συναισθήματά μας!!! Αυτά είναι που καθορίζουν κυρίως τη δράση μας. Εξάλλου χωρίς συναισθήματα, τι νόημα θα είχε η ζωή;

 

Περιμένω τη δική σας άποψη για την ταινία :) Καλό σας απόγευμα!!!